La voie romaine

Między Lavaur a Puylaurens rzymska droga przebiega przez wzgórza, oferując malowniczy krajobraz kraju „Cocagne”, ziemi indygo. Cocagne: niebieskie złoto kraju Cocagne. Roślina krzyżowa o żółtych kwiatach, indygo zawdzięcza swoją sławę wynikowi obróbki mającej na celu uzyskanie niebieskiego barwnika. Ta nazwa jest ściśle powiązana z nazwa cocagne, która, od czasów Rabelais, budzi marzenia. Kraj Cocagne, w którym wszystko jest w obfitości, mówi Akademia … W średniowieczu w południowej części Tarn uprawiano indygo, zbierano je i przekształcano w cocagnes, a następnie w agranats w celu barwienia. To cierpliwa i skrupulatna praca trwająca trzy tygodnie, która pozwala odręcznie, z odsączonej i bardzo jednorodnej pulpy indygo, wykonać kulkę bardziej lub mniej kulistą, której rozmiar waha się od jabłka do małego melona. To jest skorupa lub cocagne. Nie ma cudownych marzeń! Choć… Dla pocagany tworzy agranat, ukończoną formę barwnika, którego producenci transformatorzy sprzedają za złotą cenę. W 1560 roku przybycie indygo z Orientu oznacza koniec tej „złotej ery indygo”, prawdziwej Cocagne dla rozległego regionu Tuluzy. W kraju Cocagne. Odcienie ochry i beżu, które barwią pola, są wstępem do gamy kolorów pól kukurydzy, pszenicy i słonecznika. Od wzgórza do doliny droga staje się powietrzna, oferując szerokie perspektywy w kierunku miękkich linii czarnej góry lub nieskazitelnych szczytów Pirenejów. W okolicy stoją charakterystyczne farmy wzniesione na zboczach wzgórz, tu, gołębnik lub kaplica zdobiona starymi cyprysami, tam, zamek ukoronowany wiekowymi dębami. Na brzegach gliniastej drogi usłanej storczykami, bukiety jaśminu, jałowca lub kilka wiecznie zielonych dębów rozprzestrzeniają atmosferę śródziemnomorską. Czasami, kilka kroków dalej, mały causse z wonnymi łąkami ogrzewa się w słońcu… Solidne drogi. Sieć rzymskich dróg w Galii, rozpoczęta za Agrippy i kontynuowana aż do lat 50. pod Klaudiuszem, była objęta stałą opieką oraz okresowymi wysiłkami renowacyjnymi. Mobilność militarna, ale także rozwój gospodarczy, także je wymagają, tyle co drogi wodne i morskie. Dokumenty drogowe z III wieku podają teoretyczny stan. Obecnie dobrze zachowane i tradycyjnie znane odcinki tras, mosty wciąż istniejące, kamienie milowe, itp. umożliwiają spisanie tego, co było niezwykłą siecią drogową. Te rzymskie drogi wciąż budzą zainteresowanie. Wędrowiec się nie myli, który zastępuje użytkowników, których pierwsi przywołują dwa tysiące lat historii (i historii). To naprawdę solidne budownictwo! Kiedy chodzi o pobudzanie wyobraźni, ale także o mówienie o drogach: metr nagromadzenia żwiru, kamieni i ubitej ziemi pod wypukłym wybrukowaniem do odprowadzania wód deszczowych.