XI Marathon Sierra de Paterna (Corta)

Tylko jedno słowo: NIESAMOWITE. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się trasy tak trudnej i różnorodnej jak ta. Techniczne fragmenty, ścieżki, techniczne zjazdy, przeprawy przez wodę, niemożliwe podjazdy... Początek nie był zbyt dobry, ponieważ wysłano nas na sam koniec strefy startowej, z 1600 osobami przede mną. Wyobraźcie sobie, gdy przejechaliśmy linię startu, pierwszy zawodnik zrobił to 15 minut wcześniej. Przejazd przez wieś był bardzo powolny. Zaraz po wyjeździe z wsi zostałem zatrzymany przez upadek tuż przede mną, karambol, a najgorsze było to, że dziewczynę musieli zabrać helikopterem z powodu urazu. Z bardzo daleka kontynuowałem jazdę, aż weszliśmy na szutrową drogę i zacząłem wyprzedzać kilka grup. Po początkowym podjeździe weszliśmy w bardziej skomplikowany teren, zjazdy i podjazdy, które doprowadziły nas do podjazdu los Machos, który pokonałem w spokojnym tempie, w małej grupie. Dotarliśmy do pierwszego punktu odżywczego, i niespodzianka, tylko pół butelki wody na głowę. Potem rozpoczęliśmy dość szybki zjazd, ale bardzo wyboisty, gdzie do przejazdu praktycznie był tylko wąski szlak. Kontynuowaliśmy, aż dotarliśmy do pierwszego z niemożliwych podjazdów na trasie, krótkiego, ale o bardzo dużym nachyleniu, który pokonaliśmy z sukcesem. Na górze był pierwszy kontrolny punkt, i na szczęście napełnili mi bidon z kanistra, który mieli w samochodzie. Kontynuowaliśmy zjazd, po czym była leśna strefa, nieustanne podjazdy i zjazdy, jak prawie w całym wyścigu, zbliżając się do drugiego punktu odżywczego. Po zjeździe i przejeździe przez strumyk zaczęliśmy podjazd pełen kamieni, i tam nastąpił drugi incydent dnia, zawodnik przede mną stracił przednie koło i upadł do rowu. Co za strach! Zjechałem, żeby mu pomóc, był na rowerze i na szczęście zahaczył o krzaki i nie spadł dalej. Wydostałem go stamtąd i towarzyszyłem mu pieszo na resztę podjazdu do punktu odżywczego, co spowodowało spore straty czasowe, ale nie mogłem go tam zostawić. Od tamtej pory jechałem praktycznie cały wyścig sam, bardzo z tyłu. Po ostatnim długim podjeździe dnia, który doprowadził nas do ostatniego punktu odżywczego, prawie najtrudniejszy moment dnia. Po przejeździe przez suchy strumyk wprowadzili nas na niekończącą się szutrową drogę, liczącą co najmniej 8-10 kilometrów, początkowo pod górę, przy silnym wietrze w twarz, a ponieważ jechałem sam, wydawało się to bardzo, bardzo długie. Potem połączyliśmy się z dłuższą trasą blisko wsi, słynnym podjazdem na Pinguete (w tym roku udało mi się pokonać tylko połowę, ponieważ ostatnie kilometry pochłonęły ostatki moich sił) i metą. Jak mówię, bardzo trudny wyścig, ale zdecydowanie polecany, i mam już cel na przyszły rok, przejechać trasę 91 km, nawet jeśli będę ostatni.