Madrid to Valencia

Po porzuceniu projektu jazdy rowerem wzdłuż północnego wybrzeża Atlantyku w Hiszpanii, spojrzałem na prognozy pogody i mapy topograficzne Hiszpanii, aby znaleźć ekscytujące miejsce do jazdy bez deszczu. Wsiadłem do pociągu z Santander do Madrytu, a potem do lokalnego pociągu do Guadalajary, tuż na północ od Madrytu, ponieważ nie byłem szczególnie entuzjastycznie nastawiony do rozpoczęcia podróży jazdą rowerem z Madrytu w godzinach szczytu. Zanim opuściłem Guadalajarę, zlokalizowałem popiersie Mojżesza de Leóna, prawdopodobnego autora Zoharu, najważniejszej części żydowskiej kabały. Mimo iż nie jestem Żydem, było to dość fajne dotknąć mistycznego pisma z XIII wieku.

Góry rozciągające się od Madrytu do Walencji nie mają właściwie nazwy, są po prostu częścią górskich regionów centralnej Hiszpanii. Zaczyna się od powolnych, majestatycznych wzgórz, z pół godziny ciężkiej wspinaczki pod górę, a potem 5 minut zjazdu. Powtarza się to cały dzień, aż dotarłem do przepięknego kanionu rzeki Escabas, po którym jechałem o zachodzie słońca.

Było ciemno, kiedy w końcu dotarłem do hotelu, który zarezerwowałem w Fuertescusa, ale okazał się zamknięty i ciemny. Numer kontaktowy nie odpowiadał, najbliższy hotel według wsparcia telefonicznego z Hotels.com był oddalony o 29 km i wymagał 600 metrów wspinaczki pod górę. Perspektywa zamarznięcia jak pies sam w opustoszałej wiosce czekając na wschód słońca nie była szczególnie zachęcająca, więc postanowiłem wrócić przez noc do Cañamares, oświetlany tylko przez niemal pełnię księżyca, mając nadzieję znaleźć hostel, co się udało. Trochę za dużo przygody dla mnie.

Następnego dnia przejechałem około 100 km pod czystym niebieskim niebem, ale było zimno. Szron parował bezpośrednio w parę. Byłem też ostrożny z powodu niewidzialnego lodu na drodze, więc musiałem szczególnie uważać na zjazdach. Ale te wzgórza są przepiękne, a nawierzchnia drogi była idealna, poza może 10 km, gdzie był luźny żwir i faktycznie wybrałem jazdę po łąkach. Wspomnienie, którego nigdy nie zapomnę.

Trzeci dzień był również w większości pod niebieskim niebem. Po dwóch godzinach łagodnej wspinaczki przyszło wielkie zaskoczenie po przełęczy Puerto de Hontanar: 12 km szalonego zjazdu, większość pod kątem 7%. Jeden z najbardziej szalonych zjazdów w moim życiu. Próbowałem pobić mój rekord prędkości, ale do tego potrzebuję bardziej stromego zjazdu i wiatru w plecy.