131. Pulheimer Sonntagstour

Starsze forty z wewnętrznego pasa umocnień:

Wewnętrzny pas umocnień Kolonii

Pomiędzy Otto-Fischer-Straße, dworcem Köln-Süd i Zülpicher Straße znajduje się Fort V, z którego pozostała tylko środkowa część budynku, centralna część wykonana w kształcie półowalu, gdzie obecnie mieści się część 'Instytutu Geograficznego Uniwersytetu w Kolonii'. Budynek, zbudowany w latach 1841-1846 i niegdyś o dwóch kondygnacjach, stracił wysokość z powodu osypisk. Wewnątrz półokrągłej konstrukcji wyraźnie odróżniają się wystające okrągłe wieże schodowe od jasno podzielonej fasady. Projekt podziału fasady - zasadniczo charakteryzujący się oknami w kształcie łuku z prostym nadprożem i szerokim gzymsem dachowym - ma swoje korzenie w architekturze berlińskiej.

Fort IV przy Eifelstraße/Volksgartenstraße, nazwany na cześć wielkiego księcia dziedzicznego Pawła von Mecklenburg i zbudowany około 1820 roku, został włączony w latach 1887-1889 do nowo utworzonego Volksgarten po jego porzuceniu jako budowla obronna. W związku z tą reorganizacją wszystkie rowy zostały zasypane z wyjątkiem niewielkiego odcinka, a dwa wzmocnienia schodowe zostały podwyższone do wież widokowych. Półokrągła konstrukcja centralna została przekształcona w restaurację z ogrodem na dachu. Zadbany ogród różany, który został stworzony przed centralną konstrukcją, jest nadal obecny, natomiast atrakcyjny krajobraz ogrodu w rowie już nie istnieje.

Z dziewięciu niegdyś lunet Luneta 3 w Volksgarten (wybudowana w 1841 roku) jest jedyną, która pozostała częściowo zachowana. Pozostały jedynie fragmenty porośniętego ziemią wału i długi środkowy budynek. W Kolonii lunety miały całkowity kształt bastionów z dwiema fasadami (strona skierowana w kierunku napastnika) i flankami (obszar między stroną pola a ścianą).

Fort I znajduje się przy Agrippina-Ufer. Budowla obronna na moście południowym została zbudowana w 1830 roku jako fortyfikacja Renu, przekształcona w 1841 roku w fort i uwzględniona w obmurze zbudowanym w latach 1881-1891. Po porzuceniu obmurza, okoliczne tereny oraz obiekt forteczny zostały przekształcone w tereny zielone w latach 1914-1916 (wcześniej znany jako park Hindenburga, obecnie park pokoju). Przy zachowaniu różnic wysokości fos i wałów, powstał zróżnicowany park z ogrodem różanym, zadrzewieniami i miejscami odpoczynku. Zachowany budynek centralny był przez jakiś czas wykorzystywany jako stołówka uniwersytetu, a dziś znajdują się w nim przestrzenie do wypoczynku dla grup młodzieżowych. Na centralnym budynku w 1926 roku wzniesiono pomnik dla poległych.

Zbudowany w latach 1906-1910 południowy most do transportu towarów ma masywne wieże mostowe. Dolne obszary, podobnie jak w przypadku mostu Hohenzollerna, służyły do obrony głowicy mostu wewnątrz fortecy Kolonii. Niskie pomieszczenia wewnętrzne były również wykorzystywane do umieszczania artylerii. To z jednej strony pozwoliło zapobiec zniszczeniu mostu przez nieprzyjaciela. Z drugiej strony zapobiegło to także wykorzystaniu mostu przez wrogów jako szlaku komunikacyjnego. Strzelnice w podstawie wież mostowych mają zatem powody militarne.

Usytuowany na deutzerskim brzegu Renu mur piechoty Rheinkehlmauer został wybudowany w 1818 roku jako tzw. mur piechoty w celu obrony deutzerskiego brzegu Renu. Mur zbudowany z poziomych stele bazaltowych, wyposażony w strzelnice, jest dziś zasypany do wysokości parapetu po stronie Deutza i widoczny jako taki tylko od strony Renu. Mur Kehl jest ostatnim świadectwem dawnych umocnień Deutz. W ramach przekształcenia brzegu Deutza około 1940 roku, dla planowanej "Międzynarodowej Wystawy Transportowej" zbudowano wciąż istniejące schody w obszarze wysunięcia muru Kehl.

Fort XV (8) już nie istnieje. Z jego istnienia pozostało jedynie zagospodarowanie terenu w rejonie kawiarni Rheinpark, która została wybudowana na hałdzie gruzów fortu na Bundesgartenschau 1957. Lokalizacja zniszczonego centralnego budynku odpowiada lokalizacji dzisiejszej kawiarni, z podwyższonego tarasu której można spojrzeć w dawny rów.

Fort X, nazwany na cześć księcia Wilhelma von Preussen (Neusser Wall/Lentstraße), został wybudowany w latach 1816-1825, jak cztery inne obiekty, jako oddzielony fort i włączony do późniejszego obmurza od 1881 roku. Składa się z wewnętrznego, półokrągłego budynku oraz oddzielonego rowem zewnętrznego zespołu budynków pokrytego ziemią, który z kolei jest otoczony rowem. Po zaprzestaniu funkcji fortecy, na początku lat 20. XX wieku na dachu budynku zewnętrznego założono ogród różany. W widocznych w murowaniu łukach odciążających oraz częściowym użyciu bazaltu jako materiału budowlanego widoczne są solidne budowle tej masywnej budowli. Fort X jest wciąż zachowany w swoich podstawowych częściach i, ze względu na swoją strukturę, uchodzi za jedną z najbardziej wspaniałych i znaczących pruskich budowli fortecznych Kolonii. Geometrically designed rose garden increases the importance of the fortification. The former ditches today have playgrounds.