4-Tag_Valloire-AlpeD-huez

Tym razem nie jedziemy z Valloire przez Col du Galibier, choć byłoby to naturalne, lecz po krótkim podjeździe wracamy do Col du Télégraphe i pędzimy w dół piękną drogą do St. Michele de Maurienne. Po kolejnych 15 km w dół doliny skręcamy w St. Jean de Maurienne w kierunku Col de la Croix de Fer. Zaraz za miejscowością grzbiet górski wznosi się, a droga przylega ściśle do grzbietu. Po krótkim zjeździe znów podjazd z około 10% nachyleniem, zanim otwiera się dolina za nim. Mijając mały ośrodek narciarski St. Jean d’Arves, jedziemy dalej stromym stokiem po ostrych zakrętach na przełęcz Col de la Croix de Fer (2068 m). Po około 30 km wspinaczki i 1500 m przewyższenia zdobyliśmy przełęcz. Następnie po zjeździe około 1 km docieramy do Col du Glandon (1924 m). Jest tam przytulna restauracja zachęcająca do odpoczynku. Po prawie 30 km zjazdu docieramy do doliny tuż przed Le Bourg-d’Oisans. Zaraz za miejscowością zaczyna się legendarny – około 14 km podjazd – do Alpe d’Huez. To „must” dla każdego kolarza szosowego. Wielokrotnie uczestnicy Tour de France męczyli się na tej górze gór. My też chcemy się zmierzyć – a legenda Marco Pantaniego z czasem około 37 minut (w „formie dopingowej”) pozostanie dla nas prawdopodobnie zawsze nieosiągalna. Dla nas to wspaniałe uczucie wjeżdżać na 1100 m przewyższenia między namalowanymi na drogach hasłami dopingującymi z Touru. Pierwsze 4 km podjazdu mają nachylenie do 12% i wymagają od nas sporo – zwykle przy palącym upale. Potem nachylenie spada do 7–8% i wkrótce możemy dostrzec ośrodek narciarski wysoko na górze. Szczęśliwi, ale wyczerpani docieramy do Alpe d’Huez na wysokości 1800 m n.p.m. Po jednym lub dwóch panaché (Radler) pędzimy z powrotem w dolinę, zostawiając w tyle wielu kierowców. Po dotarciu na dół ładowamy rowery i jedziemy autobusem przez przełęcz Lautaret do Briançon, naszego miejsca etapowego (najwyżej położone miasto Europy Środkowej na 1300 m n.p.m., około 300 słonecznych dni w roku, warte odwiedzenia).