giro del nord italia 8 tappa

Bardziej niż szlak turystyczny, ten opis przypomina górski etap Tour de France. W rzeczywistości wspina się tutaj na trzy wielkie francuskie góry, o których opowiem podczas opisu.

Start na stacji narciarskiej La Plagne (znanej z finiszy Touru), a na początek jest ładny zjazd do doliny.

Po dotarciu do Aime jedzie się drogą krajową N90 w kierunku Moutiers, a następnie do Albertille.

Dolina jest bardzo piękna, a droga normalna i szeroka.

Po przybyciu do Notre-Dame-de-Briançon trasa zaczyna się komplikować – skręca się w lewo i zaczyna się 25 km podjazdu do wysokości 1993 m n.p.m. na Col de la Madeleine.

COL DE LA MADELEINE

Podjazd jest długi, więc trzeba jechać spokojnie, z zwinnością, bo inaczej na szczycie może nastąpić załamanie. Przez pierwsze 3 km nachylenie waha się między 7 % a 9 %, potem przez około 10 km spada do 5-6 %.

Po przejechaniu przez Villar-Benoit (1000 m n.p.m.) jest krótki odcinek lekko w dół, ale zaraz potem znowu zaczyna się stopniowy podjazd, bo po 2 km na 5 % jest 3-kilometrowa rampa ze średnim nachyleniem 8 %.

Bezpośrednio potem jest najtrudniejszy fragment podjazdu: 1 km pełnym 11 % (km 16-17), następnie 3 km na płaskim, a potem ostatnia 5-kilometrowa rampa ze średnim nachyleniem 8,8 %, która prowadzi na szczyt.

Na górze można się zatrzymać, odpocząć i zrobić zdjęcia panoramy.

Po uzupełnieniu energii czeka zjazd około 20 km do La Chambre. Zjazd jest trochę skomplikowany i trzeba być maksymalnie skoncentrowanym, aby nie wpaść do przepaści, jak zrobił to Oscar Pereiro na Tour de France w 2005 roku.

Po dotarciu do La Chambre jedzie się zgodnie ze znakami do Saint-Jean-de-Maurienne, a potem do Saint-Michel-de-Maurienne, cały czas po drodze D1006. Ta droga nadaje się na posiłek i regenerację przed kolejnymi podjazdami.

W Saint-Michel-de-Maurienne skręca się w prawo i zaczyna podjazd Col du Télégraphe.

COL DU TELEGRAPHE

Podjazd ma 12 km, ale jest równy, z nachyleniem w zakresie od 5 % do 9 %. Najtrudniejsze fragmenty to kilometry 2., 4. i 6., gdzie nachylenie jest zawsze na poziomie 8-9 %, podczas gdy pozostałe mają około 5 %.

Na szczycie (1566 m n.p.m.) następuje szybki 3-kilometrowy zjazd do Valloire, podczas którego można odpocząć przed "Gigantem Alp" – Col du Galibier.

COL DU GALIBIER

To 17 km niekończącego się podjazdu z Valloire na 2646 m n.p.m. Odcinek za Valloire jest najłatwiejszy, ale po wszystkich wcześniejszych kilometrach podjazdu może być trudny, ponieważ jest to nieskończona 5-kilometrowa prosta. Nachylenie na tym odcinku wynosi około 5-6 %, z wyjątkiem jednego fragmentu o nachyleniu 8 %.

Po tych 5 km zaczyna się prawdziwy Galibier – 12 km ciągle z nachyleniem powyżej 8 %, bez chwili wytchnienia, z wyjątkiem krótkiego odcinka o nachyleniu 6 %. Jeśli tu nastąpi kryzys, podjazd wydaje się nie mieć końca, nawet dla prawdziwego górala. Najbardziej stromy odcinek to ostatni kilometr z nachyleniem 11 %, ale prawdziwą różnicę robią poprzedzające 11 km. Na szczycie można podziwiać panoramę doliny Valloire i Col du Lautaret, który będzie kolejnym etapem.

Zjazd do Briançon podzielony jest na 2 odcinki.

Pierwszy jest trudniejszy, to około 10 km technicznego podjazdu w kierunku Col du Lautaret. Na wysokości 2051 m n.p.m. zjazd zamienia się w szeroką drogę o długości około 20 km z nachyleniem w okolicach 4-5 %.

Po dotarciu do Briançon jedzie się drogą krajową D94, następnie skręca w Rue du Général Barbot, a potem w lewo w Rue de la République.

Tu zaczyna się krótki podjazd o długości 1 km i nachyleniu 10 %, który prowadzi do drogi na Colle del Monginevro.

COLLE DEL MONGINEVRO

Colle del Monginevro jest drugim najdłuższym podjazdem, ale też najłatwiejszym, bo maksymalne nachylenie na 22 km wynosi 9,4 %.

Na wysokości 1854 m n.p.m. przejeżdża się do Włoch przez Claviere.

Zjazd do Cesana Torinese jest bardzo krótki i nie ma czasu na odzyskanie sił potrzebnych na podjazd do San Sicario Alto.

Po zakończeniu zjazdu skręca się w prawo, kierując się znakami do Sestriere. Po drugim zakręcie skręcamy w lewo, gdzie zaczyna się podjazd do San Sicario.

Nie znam ani nachyleń, ani długości tego podjazdu, ale jednej rzeczy jestem pewien – nawet jeśli byłby to wiadukt, z powodu zmęczenia stałby się jak Mortirolo.

Meta znajduje się na torze olimpijskim do bobslejów i sanek.

Ta trasa jest odpowiednia dla osób o dużej wytrzymałości i sile na podjazdach, a polecam ją ze względu na to, że zdobycie wszystkich tych gór i dotarcie do mety to wyczyn dla profesjonalistów.

Radzę podjąć się jej w sierpniu, zaczynając wcześnie rano ok. godziny 9:00, bo możecie skończyć robiąc Monginevro dopiero o 18:00.

Mam nadzieję, że trasa się wam spodoba.

CZEŚĆ