Piękno Gór Izerskich poznałem już wcześniej, kilkakrotnie wędrując pieszo ze Świeradowa Zdrój do Jakuszyc i Szklarskiej Poręby i to te wędrówki nakłoniły mnie do poznania te góry z poziomu siodełka rowerowego. Swoją wycieczkę rozpocząłem przy dolnej stacji gondoli na Stóg Izerski. Postanowiłem jednak nie korzystać z gondoli, ale spróbowałem zmierzyć z najbardziej stromym podjazdem na terenie polski, według obliczeń Michała Książkiewicza w nr. 7/2011 miesięcznika Rowertour. Aby odnaleźć tą drogę, należy, od wyciągu pojechać dalej na zachód i po kilkuset metrach, przed parkingiem skręcić w lewo. Właściwy podjazd rozpoczyna się za skrzyżowaniem z drogą biegnącą z uzdrowiska Czerniawa Zdrój. To prawda, jak opisuje Michał, droga tu staje dęba. Według Jego obliczeń, najbardziej stromy kilometr tego podjazdu ma średnie nachylenie 18%, a najostrzejsze odcinki 100 metrowe mają nachylenie 25%. Tu, od patrzenia na drogę, boli kark od zadzierania głowy do góry. Na odcinku dwóch kilometrów, niema ani jednego miejsca, gdzie choć na chwilę można odpocząć i przestać pedałować. Michał, jeśli to pokonałeś, to wielki szacun. Ja nie jestem „góralem”, ale typowym turystą i pokonałem ten podjazd, chyba tylko w miejscach, gdzie nachylenie jest nieco mniejsze, ale i tak odczułem to dość mocno.(Wg mapy wydawnicta Plan "Góry Izerskie" 1:20000 z 2012r, podjazd ten nosi nazwę "Katorga",hmm...,coś w tym jest.) Po krótkim odpoczynku przy schronisku, rozpocząłem właściwe podróżowanie po szlakach Gór Izerskich. Aby to zrobić, musiałem powrócić kilkaset metrów w dół i na pierwszym rozjedzie skręciłem w lewo, objeżdżając cały Stóg Izerski i dojechałem do przełęczy Łącznik. Następny odcinek trasy pokonałem tzw. Drogą Telegraficzną, mijając przy drodze ruiny drewnianego schronu. Po około czterech kilometrach szutrowej, równej drogi dojechałem do Polany Izerskiej, byłej osady Drwale. Następnie już asfaltem 500 m. na południe i dotarłem do 13, szlaku rowerowego Rowerowej Krainy. Tym szlakiem postanowiłem pokonać dalszą część swojej wycieczki. Teraz skręciłem w prawo. Jeśli do tej pory turystów spotykałem dość często, to tu nie napotkałem prawie nikogo przez kilka kilometrów. Uważam, że odcinek wokół góry Krowia Kopa to najwspanialszy fragment tego szlaku. Piękne lasy, oczko wodne na Kozim Potoku i oczywiście sam Kozi Potok, budzą zachwyt. Ten fragment trasy ( Droga Borowinowa),kończy się przy Chatce Górzystów. Dalej przez drewniany mostek przemierzam Hale Izerskie. Po prawej stronie sennie przepływa Izera. Informacja dla niezorientowanych, od Chatki Górzystów do schroniska Orle(4,5km), przy drodze ustanowiono kamienie z symbolami planet Układu Słonecznego w skali 1: 1 000 000 000, z oczywistą proporcją odległości między planetami. Przed schroniskiem szlak 13 dzieli się na dwie trasy. Postanowiłem zobaczyć tu wspaniały przełom Izery i mostek graniczny z Czechami ( wariant 13). Droga na tym odcinku jest kamienista i stroma, a ze zbocza góry Granicznik rozlewają się niewielkie strumyki, co sprawia, że zjazd jest dość niebezpieczny. Wariant trasy 13, biegnie dalej po czeskiej stronie. Ja wybieram wariant po polskiej stronie i wracam. Tuż przy schronisku Orle szlak 13A skręca w prawo (brak oznakowania). Tu również turystów nie uświadczysz. Tylko lasy i wspaniałe widoki gór. Po kilku kilometrach docieram do najbardziej wysunięty na południe punkt tej trasy, w tym miejscu też , szlak 13 wraca na polską stronę. Jest tu dawne przejście graniczne do Czech. 0,7 km na południe stąd położona jest dzisiaj Czeska osada Mytliny. Jeszcze po wojnie była to Polska osada Tkacze. Po regulacjach granicznych w 1947 r. przekazana stronie czeskiej. Jestem w połowie swojej wycieczki. Teraz czeka stąd długi( 3.5 km), kamienisty podjazd aż do Działu Izerskiego. Na krzyżówce należy skręcić w prawo i już asfaltem zjeżdżamy do Jakuszyc, a właściwie przełęczy Szklarskiej. Jakuszyce to zimowa stolica nart biegowych w Polsce. Teraz czeka mnie następna wspinaczka po kamienistej drodze. Po kolejnych 2 km docieram do Rozdroża pod Cichą Równią. Po prawej stronie mijam najwyższą część Gór Izerskich to Wysoki Grzbiet. Po ostrym nawrocie w lewo, w Jagnięcym Jarze droga biegnie stromo w dół. Na kolejnym rozdrożu szlak skręca w prawo, a po mostku na Potoku Zielnik, kolejna wspinaczka. Na szczęście to ostatni ciężki podjazd. Jestem już zmęczony. Trakt ponownie doprowadza mnie na Polanę Izerską. Tu też kończy się Izerska 13. Jest tu miejsce, gdzie można odpocząć, ale jest jesień, słońce szybko zachodzi, a do końca wycieczki jeszcze zostało kilka kilometrów. Zjazd do Świeradowa Zdrój szlakiem rowerowym ER 2 jest wręcz szalony. Trzeba bardzo uważać, aby nie przekroczyć prędkości. W sumie wycieczka bardzo udana. Jeśli lubisz przyrodę, wspaniałe widoki, duża amplituda podjazdów, to Izery nadają się do tego doskonale.
