Udało się!
Czerwona trasa w lesie Coed Llandegla za nami! Tym razem Pan Pelc dołączył do
Pana Redla i po wcześniejszym oddelegowaniu dziewczyn na zakupy udali się do
Walii. Co by dobrze sprawdzić nowy sprzęt i rozgrzać tarcze hamulców do
czerwoności zdecydowaliśmy się wybrać trasę czerwoną dla ‘bardziej
zaawansowanych’ bikerów. Jak się później okazało czerwony szybko zamienił się
na czarny, a winę za ten stan zwaliliśmy na szczególną percepcję kolorów Pana
Pelca. Ale o tym potem.
Tradycyjnie
zaczęliśmy od wypożyczenia roweru i kasku dla Pana Pelca. Żaden nie pasował. Ma
taki wielki łeb, że aby przymocować kask musieliśmy użyć taśmy klejącej...
Szybki kurs jak używać hamulców, przerzutek i gdzie siodełko, a gdzie
kierownica. Brzmi śmiesznie ale tam na wyspie hamulce mają odwrotnie. Jak
większość rzeczy. Szybko się można o tym przekonać podczas zjazdu. Wylatując
przez kierownicę pewnie użyłeś przedniego hamulca pod prawą ręką. Następnym
razem będziesz już pamiętał, albo użyjesz dwóch.
Do rzeczy. Podobnie
jak trasa niebieska zaczynamy od umiarkowanych podjazdów i leśnych ścieżek. Po
kilkunastu minutach docieramy do otwartej przestrzeni i stąd już bardziej
płasko i malowniczo. Po 6 kilometrach wreszcie rozdzielamy się z dość łatwą
trasą niebieską. I tu zaczyna się zabawa. Najpierw od szybkiego zjazdu
kamienistą drogą. Jedzie się tak szybko, że łatwo przegapić skręt w lewo i już
bardziej techniczny teren. Tam czekają na nas rampy, korzenie i ostre kamienie.
Po chwili żałujemy, że nie mamy rowerów z pełną amortyzacją i wielkich,
miękkich żelowych siodełek. Po prawie dwóch kilometrach zjazdu, hamowania i
pierwszych błotnistych kałużach docieramy znowu do lasu. Podjazdy, których
przestraszyła by się nawet Maja Włoszczowska nie robią na nas większego
wrażenia i z uśmiechem na ustach wprowadzamy rowery (pedałując w myślach). Dużo
technicznych zjazdów, rampy, rynny i BŁOTO! Przez prawie pięć kilometrów
zmagamy się z coraz to ciekawszą czerwoną trasą. Kilkakrotnie mijamy
skrzyżowania z trasą czarną, ale nie dajemy się skusić. Czarna trasa przychodzi
do nas!
No to lecimy! 12
kilometr trasy, szybki zjazd, kilka niebezpiecznych zakrętów i już po chwili
lądujemy na skrzyżowaniu gdzie ścieżka i ślady rowerowe zamieniają się w
błotnisto-trawiastą maź, a słupek pokazuje tylko wielką CZARNĄ strzałkę. Odwrotu
niestety nie było. Do tej pory nie wiemy co to za trasa bo nie mam jej nawet na
mapach. Ale przygotowana, z dużą ilością wąskich zjazdów, ostrych podjazdów,
ramp i skoczni. Nawet most był. Gdy dotarliśmy do drogi, po której poruszali
się tylko piesi zdaliśmy sobie sprawę, że się zgubiliśmy. Bez paniki
znaleźliśmy dalszy ciąg czerwonej trasy i ruszyliśmy w dół. Szybki przystanek i łyk wody przy
jeziorze, a potem już tylko w dół do końca trasy.
Następnym razem
skusimy się na pełną małą czarną .)
