Llandegla à vélo

Trasa znajduje się w lesie Coed Llandegla w północnej Walii. Zróżnicowane stopniami trudności trasy rozciągają się na powierzchni 650 hektarów lasu posadzonego w 1972/73 roku. Jako ciekawostka - w promieniu jednej mili od centrum lasu znajduje się 50% populacji walijskich głuszców. Na trasie można również zatrzymać się przy punkcie obserwacyjnym tych ptaków. Do wyboru mamy 4 trasy o różnych stopniach trudności. Zielona (5km) - trasa Rodzinna, Niebieska (12km) - trasa dla Początkujących, Czerwona (18km) dla Średnio Zaawansowanych i Czarna (21km) dla Zawodowców. My wybraliśmy trasę Niebieską. Cała zabawa zaczyna się od wypożyczenia roweru (za odpowiednią opłatą). Jeśli posiadasz swój rower, płacisz tylko za parking... no chyba, że przyjechałeś na rowerze, wtedy cała impreza nie kosztuje Cię nic. Kask obowiązkowy. Trasa zaczyna się od stromych podjazdów w lesie z ostrymi zakrętami. Później dojeżdżamy do otwartej przestrzeni, inaczej mówiąc wyrżniętego w pień lasu . Tutaj na drugim kilometrze trasy zaczyna się lekki choć długi, prawie trzy kilometrowy podjazd. Na jego początku można się zatrzymać we wspomnianym wcześniej obserwatorium głuszców. Cała zabawa zaczyna się na kilometrze piątym. 550m n.p.m i najwyższy punkt wszystkich tras. Znowu wjeżdżamy w gęsty las, z tym że teraz już tylko z górki, ostro z górki! Serpentyny, hopy, rynny i to co lubimy najbardziej, a czego nie lubią nasze amortyzatory, koła i przede wszystkim ręce czyli mnóstwo skał i wyboi. Stąd już nie wiele czasu nam zajmuje, żeby pokonać następne 5 km trasy. Jeszcze tylko krótki odpoczynek na 7 kilometrze i podziwianie pięknych panoram i widoków pobliskich walijskich wzniesień (punkt widokowy Shotton View). Później już łagodniejszymi zjazdami dojeżdżamy do niewielkiego jeziorka, tutaj też warto się zatrzymać i omyć zabłoconą twarz lodowatą wodą. Przed nami jeszcze tylko park-trasa BMX gdzie, co niektórzy odważniejsi, mogą wypróbować swoich sił w skokach przez hopy. Stamtąd ostatni zjazd, dość efektowny zakończony szeroką boczną rynną i dojeżdżamy do budynku gdzie wypożyczyliśmy rower. W samym budynku znajduje się restauracja, punkt informacyjny i sklep rowerowy z warsztatem. Następnym razem trasa Czerwona.  www.coedllandegla.com www.coedllandegla.com/Photo_Gallery www.oneplanetadventure.com

<span style="mso-ansi-language: PL;" lang="PL"><br /></span>

Udało się! Czerwona trasa w lesie Coed Llandegla za nami! Tym razem Pan Pelc dołączył do Pana Redla i po wcześniejszym oddelegowaniu dziewczyn na zakupy udali się do Walii. Co by dobrze sprawdzić nowy sprzęt i rozgrzać tarcze hamulców do czerwoności zdecydowaliśmy się wybrać trasę czerwoną dla ‘bardziej zaawansowanych’ bikerów. Jak się później okazało czerwony szybko zamienił się na czarny, a winę za ten stan zwaliliśmy na szczególną percepcję kolorów Pana Pelca. Ale o tym potem. Tradycyjnie zaczęliśmy od wypożyczenia roweru i kasku dla Pana Pelca. Żaden nie pasował. Ma taki wielki łeb, że aby przymocować kask musieliśmy użyć taśmy klejącej... Szybki kurs jak używać hamulców, przerzutek i gdzie siodełko, a gdzie kierownica. Brzmi śmiesznie ale tam na wyspie hamulce mają odwrotnie. Jak większość rzeczy. Szybko się można o tym przekonać podczas zjazdu. Wylatując przez kierownicę pewnie użyłeś przedniego hamulca pod prawą ręką. Następnym razem będziesz już pamiętał, albo użyjesz dwóch. Do rzeczy. Podobnie jak trasa niebieska zaczynamy od umiarkowanych podjazdów i leśnych ścieżek. Po kilkunastu minutach docieramy do otwartej przestrzeni i stąd już bardziej płasko i malowniczo. Po 6 kilometrach wreszcie rozdzielamy się z dość łatwą trasą niebieską. I tu zaczyna się zabawa. Najpierw od szybkiego zjazdu kamienistą drogą. Jedzie się tak szybko, że łatwo przegapić skręt w lewo i już bardziej techniczny teren. Tam czekają na nas rampy, korzenie i ostre kamienie. Po chwili żałujemy, że nie mamy rowerów z pełną amortyzacją i wielkich, miękkich żelowych siodełek. Po prawie dwóch kilometrach zjazdu, hamowania i pierwszych błotnistych kałużach docieramy znowu do lasu. Podjazdy, których przestraszyła by się nawet Maja Włoszczowska nie robią na nas większego wrażenia i z uśmiechem na ustach wprowadzamy rowery (pedałując w myślach). Dużo technicznych zjazdów, rampy, rynny i BŁOTO! Przez prawie pięć kilometrów zmagamy się z coraz to ciekawszą czerwoną trasą. Kilkakrotnie mijamy skrzyżowania z trasą czarną, ale nie dajemy się skusić. Czarna trasa przychodzi do nas! No to lecimy! 12 kilometr trasy, szybki zjazd, kilka niebezpiecznych zakrętów i już po chwili lądujemy na skrzyżowaniu gdzie ścieżka i ślady rowerowe zamieniają się w błotnisto-trawiastą maź, a słupek pokazuje tylko wielką CZARNĄ strzałkę. Odwrotu niestety nie było. Do tej pory nie wiemy co to za trasa bo nie mam jej nawet na mapach. Ale przygotowana, z dużą ilością wąskich zjazdów, ostrych podjazdów, ramp i skoczni. Nawet most był. Gdy dotarliśmy do drogi, po której poruszali się tylko piesi zdaliśmy sobie sprawę, że się zgubiliśmy. Bez paniki znaleźliśmy dalszy ciąg czerwonej trasy i ruszyliśmy w dół. Szybki przystanek i łyk wody przy jeziorze, a potem już tylko w dół do końca trasy. Następnym razem skusimy się na pełną małą czarną .)