Route.nl fietsroute 147416 - Van Lommel over de grens naar Nederland en terug

Op de grens van België en Nederland vind je het gezellige eetcafé De Hutten, een fijn startpunt voor je route van vandaag. Genieten op het mooie terras in de zon. Maak gebruik van het fietsarrangement: inclusief een ruime parkeerplaats, voor vertrek een heerlijk kopje koffie en wanneer gewenst bij terugkomst een heerlijke snack of een lekker dinertje. En je kunt er meteen je e-bike opladen!

Je rijdt eerst een stuk langs het kanaal Bocholt-Herenthals. Dit vormt, met het geasfalteerde jaagpad voor fietsers dat er langs loopt, de ruggengraat van het fietsnetwerk door de Kempen. Het kanaal is deel van de Schelde-Maas-Rijnverbinding die Napoleon Bonaparte wilde bereiken met zijn Grand Canal du Nord, waar ook de gedeelten Lommel-Beringen en Venlo-Neuss met het voedingskanaal Lanaken-Lozen (de huidige Zuid-Willemsvaart) toe behoren. Via het Verdrag van Fontainebleau werd Lommel tegen Luyksgestel uitgewisseld, waardoor de aanleg van het kanaal in 1843 mogelijk werd. Het kanaal sloot aan op de Zuid-Willemsvaart bij Bocholt en op de gekanaliseerde Nete bij Herentals. Met het Maaswater uit het kanaal kon meteen de droge Kempen worden bevloeid.

Het kanaal speelde ook later nog een belangrijke rol. Je vindt aan het water vlakbij Neerpelt bijvoorbeeld Joe’s Bridge. De brug diende als springplank voor het grondoffensief van de Operatie Market Garden, want hier trok het Britse XXXe legerkorps op 17 september 1944 Nederland binnen. De brug is niet zonder slag of stoot in Britse handen gevallen. Een week eerder was hij door de Irish Guards bij een verrassingsaanval op de Duitsers veroverd. Maar de Duitsers gaven de brug niet zomaar prijs en probeerden met tegenaanvallen de brug te heroveren. De Guards hielden echter stand en de brug werd vernoemd naar hun commandant: J.O.E. Vandeleur.

Daarna rijd je naar het noorden, over het traject van de vroegere spoorweg tussen Overpelt en Helchteren. Je rijdt er in de volle natuur, alsof je door een groene tunnel van struiken, bladeren en takken fietst. Er is af en toe een doorkijkje naar het Limburgse landschap in de omgeving en de wegkruisingen herinneren aan de vroegere spoorwegoverwegen.

Je komt uit bij de Achelse Kluis, een Trappistenabdij. De grond waarop de abdij staat is al eeuwenlang een religieuze plek. In 1656 werd hier in de buurt een grenskapel gebouwd. Het was de natijd van de godsdienstoorlogen. Katholieken uit het protestantse Nederland mochten hier, net over de grens, wel hun erediensten houden. In de 17e eeuw stichtte Petrus van Eijnatten uit Eindhoven er een gemeenschap van kluizenaars: de Achelse Kluis. De trappistenmonniken van Westmalle richtten in 1846 op deze plek de Sint-Benedictusabdij op.

De kleine monnikengemeenschap die vandaag is overgebleven is nu voor haar inkomsten aangewezen op de verkoop van het Achels trappistenbier. De abdij is niet te bezichtigen en de kerk is alleen toegankelijk om de vieringen bij te wonen. De mooie onthaalkapel naast de ingang van het gastenhuis in de voorhof is wel toegankelijk. Neem er voor je vertrekt nog even een kijkje.

De Achelse Kluis ligt op de grens tussen Nederland en België, de grenslijn loopt dwars over de oprijlaan. De abdij ligt in een uithoek, zoals het kluizenaars betaamt. Rondom vind je uitgestrekte natuurgebieden. We hoeven de weg maar over te steken en we rijden zo het Leenderbos in, groot bos- en heidegebied dat vanaf de abdij helemaal doorloopt tot de 7 kilometer verderop gelegen weg tussen Leende en Valkenswaard.

De Achelse Kluis was tot in de jaren ‘70 een groot landbouwbedrijf zo’n 100 monniken werkten, die een goed inkomen leverden. Toen dat steeds niet meer winstgevend bleek, werd de brouwerij gesticht om nieuwe bronnen van inkomsten te creëren.

De meeste landbouwgronden werden eind twintigste eeuw verkocht aan het Vlaams Gewest en Staatsbosbeheer, afhankelijk van het land waar de grond lag. De oude landbouwgronden werden grotendeels teruggegeven aan de natuur. Zo is het gekanaliseerde riviertje de Tongelreep gedempt om plaats te maken voor een natuurlijk kronkelende beek. Maar in het Leenderbos zijn nog een aantal oude ‘kampkes’ te vinden: de vroegere akkers op de heide, omringd door wallen van eikenhout die de gewassen moesten beschermen tegen vee en stuifzand.

Het verderop gelegen natuurgebied Malpie is heel anders dan het Leenderbos, veel vochtiger en glooiender. De zandruggen stammen uit de IJstijd. De wind blies het zand daarna op sommige plekken weg, om het verderop op een hoopje te waaien. Zo werd een hele serie kleine heuveltjes geschapen, met in de kommen mooie vennetjes. Slingerend over de fietspaadjes heb je er steeds weer een ander zicht op.

Door de groene grensstreek rijd je weer terug naar je startpunt, waar je lekker aan kunt schuiven voor een hapje te eten. Zo’n tochtje maakt hongerig!